Het familiaire Everton de Viña del Mar

Gepubliceerd op: In de Hekken

In onze oeverloze zoektocht naar de echte Zuid-Amerikaans voetbalcultuur zijn we dit keer neergestreken in Viña del Mar. Dit is een middelgrote stad aan de Chileense kust, op zo’n 1,5 uur rijden van hoofdstad Santiago. We treffen hier een club met dezelfde naam als die uit Liverpool en opvallende gelijkenissen met het clubtenue van Boca Juniors. De locatie van het Estadio Sausalito ziet er prachtig uit op de foto’s en we gaan dan ook vol verwachting naar de wedstrijd in de Chileense Primera Division tegen Club Provincial Curico Unido. 

Dat Everton dezelfde naam draagt als de club uit Liverpool is niet zo gek. De club werd door Engelse immigranten in 1909 opgericht en oprichter David Foxley vernoemde de club naar de ‘Toffees’. In 2010 werd deze onderlinge band versterkt met een vriendschappelijke wedstrijd in de strijd om de ‘Brotherhood Cup’. In de jaren 50 beleefde de club zijn hoogtijdagen met twee landstitels, gevolgd door een kampioenschap in de jaren ‘70 en in 2008 pakte het voor het laatst de titel. Hiermee is Everton de op één na succesvolste club buiten Santiago. 

De wandeling naar het stadion

De wandeling vanuit het centrum naar Estadio Sausalito is vermakelijk. Hoe dichter bij het stadion, hoe meer publiek eigendom blauw-geel is geschilderd. We zien dat supporters zich de shirts van Boca Juniors hebben aan laten meten, wat sprekend lijkt op dat van Everton. Volgens goed Chileens gebruik kun je overal op straat een vette ‘completos’ verorberen. Dit is een hotdog met het formaat van een honkbalknuppel en heel veel saus. Met een gevulde maag lopen we door en kijken we pardoes tegen een flinke heuvel aan. De laatste kilometer blijkt een flinke kuitenbijter; de weg gaat met 40% steil omhoog. 

Eenmaal puffend boven gekomen worden we vriendelijk doorgeleid naar het kaartloket. Hier zit een joviale, ietwat gezette, juffrouw die ons hartelijk begroet. Het blijkt hier doodeenvoudig om als ‘gringo’ een wedstrijdkaartje te kopen. Hoe anders was dit bij Colo-Colo, Universidad en Catolica. Bij de daarop volgende kaartcontrole worden we begroet alsof we nieuwe aanwinsten zijn van de club. Wat een hartelijkheid! Was het welkom bij de topclubs uit Santiago roestig, dit heeft iets weg van een staatsbezoek. We worden, tot ons genoegen, met alle egards ontvangen.

Het stadion in

Voordat we het stadion binnenlopen besluiten we om eerst wat beelden te schieten vanuit de lucht. Hierdoor krijgen we een uniek beeld van de ligging van het complex. Het stadion ligt namelijk een stuk hoger dan de stad. We zien een idyllisch meertje en in de verte buurgemeente Valparaiso. De wedstrijd staat echter op het punt van beginnen en dus haasten we ons naar de entree. Het stadion is matig gevuld. Toch probeert de harde kern ‘Los del Cerro’ (Wij van de berg) aan de zuidzijde er het beste van te maken. Aantallen tellen immers niet! 

Plaatsgenomen op de lange westzijde zien we dat de geel-blauwe aanhang, met een ondergaand zonnetje, er hartstochtelijk op los zingt. De wedstrijd is helaas niet om aan te gluren. Uit verveling halen we een grote zak chips en maken een praatje met de verkoper. We vragen of hij wat van de wedstrijd meekrijgt. Dit blijkt niet het geval, hij geeft niet om voetbal en is alleen geïnteresseerd in het verkopen van zijn waar. Niet geremd door enige kennis van zaken legt hij vervolgens uit hoe de mislukte kwalificatie reeksen van het Nederlands elftal konden gebeuren. We nemen het ter kennisgeving aan. 

De wedstrijd doet pijn aan de ogen

We richten onze blik op de harde kern. De ‘Barra Bravas’ hebben de warme laagstaande zon niet nodig om op te warmen. De trommelaars beuken op het membraan en men staat geen moment stil. Onderin het vak spelen wat kinderen met een bal en om je heen hoor je oude mannen discussiëren over de gehanteerde tactiek. De aanhang gedraagt zich verder voorbeeldig. Het tekent de familiaire sfeer van de club; het is gemoedelijk. 

De wedstrijd kabbelt ondertussen rustig door. Everton kan onder aanvoering van de ‘Barra Bravas’ van Everton geen vuist maken. We schrijven minuut 65 als middenvelder Alvaro Madrid aanlegt voor een schot van zo’n 20 meter. De jongeling met de uitstraling van een pizzabezorger, raakt de bal volledig verkeerd en schiet het leer het stadion uit richting het meertje. Het publiek trakteert hem op een lachsalvo en slaat de handen voor het hoofd. Het typeert de wedstrijd tot dusver. 

Het venijn zit hem in de staart

Maar dan, na de zoveelste stompzinnige peer naar voren, valt de bal wel een keer goed en maakt Everton de verlossende 1-0. De 5.500 aanwezigen maken kabaal alsof zojuist de 5de titel is binnengesleept. Nog niet bijgekomen van de openingstreffer, krijgt de thuisclub een goedkope penalty en mogen de ‘socios’ nog een keer op de banken. In het vak van ‘Los del Cerro’ ontspint zich een onoverwinnelijke sfeer. Het mikpunt van spot Alvaro Madrid krijgt zelfs applaus bij zijn wissel. Hij sloft rustig naar de zijlijn en steekt aarzelend zijn handen in de lucht. 

Everton moet vervolgens het laatste kwartier met tien man verder na een spijkerharde elleboogstoot. Vijf minuten voor tijd krijgt Curico Unido als goedmakertje ook een strafschop cadeau, die feilloos wordt benut. Wat volgt is een tumultueuze slotfase waarin het ene opstootje het andere opvolgt. De thuisclub houdt met een hoop kunst en vliegwerk het doel schoon en stapt met een 2-1 overwinning van het veld. Drie belangrijke punten voor Everton en na deze kolderieke slotfase wandelen we uiteindelijk toch met een voldaan gevoel, in een rustig drafje de berg af.