Gepubliceerd op: In de Hekken
De meest succesvolle en populairste club van Chili is verreweg Colo-Colo. De club heeft o.a. 32 landstitels op zijn naam én als enige Chileense club de Copa Libertadores binnengesleept. Naast het feit dat de prijzenkast buitengewoon goed gevuld is, heeft Colo-Colo ook de meest beruchte aanhang van Chile. Vechtpartijen met security, politie en de tegenpartij zijn schering en inslag. Daarnaast zouden berovingen rondom het stadion dagelijkse kost zijn. Iedereen die we spraken raadde het ons als blonde Nederlanders af om naar Santiago zuid te gaan. In de avond afreizen zou idioterie zijn. Vanavond speelt Colo-Colo om 21:00 tegen Huachipato, genoeg redenen om een kijkje te nemen in Estadio Monumental!
Onze kennis over het Chileense voetbal reikt niet veel verder dan een aantal bekende oud-internationals, zoals Ivan Zamarano en Marcelo Salas. Het clubvoetbal is al helemaal een blinde vlek, op Colo-Colo na. Als fervent ‘Championship manager’ spelers van weleer, komt de club ons als enige bekend voor in onze research. Voor ons is de naam alleen al een aanleiding om de club te bezoeken. De wedstrijd van vanavond tegen Huachipato is belangrijk voor de thuisploeg om zicht te houden op het kampioenschap. Colo-Colo staat op de tweede plek, op een flinke afstand van Universidad de Católica. Daarnaast voelt het team de hete adem van nummer drie Palestino in z’n nek.
Een warm welkom
We stappen voorbereid in de metro. De blonde lokken zijn bedekt met petjes en de dresscode is zwart. Onderweg stappen groepjes Chilenen al zingend de wagons in. De kwaliteit van de ramen wordt vervolgens uitvoerig getest, gepaard met het nodige gehos. Bij het uitstappen op het metrostation wordt gelijk duidelijk waarom ons werd afgeraden hierheen te reizen. We worden opgewacht door een groepje ‘Garra Blancas’ (Witte kracht), de harde kern, en van top tot teen bekeken. De grootste van het stel, die lijkt weggelopen te zijn uit een Zuid-Amerikaanse gangsterfilm, geeft ons een goedkeurend knikje en daarmee een vrijbrief om door te lopen. Met gespeelde nonchalance wandelen we met kostbaar apparatuur in onze rugzak richting het stadion.
Opnieuw hebben we problemen om het stadion binnen te komen. Dit keer hebben we wel via een Chileense vriend van tevoren kaartjes geregeld, maar is de beveiliging ijzig. De namen op het kaartje komen niet overeen. Na een kwartier in gebrekkig Spaans te hebben onderhandeld komen we, in ruil voor een kleine donatie, toch binnen. De wedstrijd is dan al bezig en we missen net de eerste goal, maar niet het gejuich. Het gebrul van de Chilenen is typisch en hard: ‘’OOOHHH’’ zoals je wel vaker hoort in Spaanstalige landen. Door de snelle voorsprong krijgen we gelijk een prachtige indruk van een ontketende thuishaven van Colo Colo.
Estadio Monumental ademt voetbal
We nemen plaats op de springende lange oostzijde en zien dat Garra Blancas de noordzijde achter goal bestieren. De club mag dan succesvol zijn geweest, geld om het stadion op te knappen heeft het niet. Het beton brokkelt af als een bastognekoek, metalen stoeltjes piepen en kraken, en het is vergeven van het onkruid. Het stadion oogt op sommige plekken nabij instorten en het geeft daarmee een authentieke voetbalsfeer. Die waarneming blijkt niet ongegrond. We spreken onze buurman die droogjes opmerkt dat in 1993 zeventig mensen tijdens een wedstrijd gewond raakten, nadat een deel van het dak instortte.
Onze blik valt op de afscheiding tussen de lange en korte zijde. Het is gek genoeg kinderlijk eenvoudig om onder het hek door te kruipen en hier wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt. Vervolgens komt tot onze grote verbazing ineens een kwispelende hond aansnuffelen en verdwijnt pardoes in hetzelfde gat. Het speelt zich allemaal af onder toeziend oog van een paar militairen die eruit zien alsof ze elk moment naar Syrië kunnen worden uitgezonden. Het geeft een wat schizofreen beeld, het is buitengewoon lastig om het stadion in te komen, maar eenmaal binnen is de broekriem een stuk minder strak aangetrokken.
De rauwe sfeer is tot dusver het hoogtepunt in deze kruistocht langs de Chileense voetbalstadions. Colo-Colo is de belichaming van de Zuid-Amerikaanse voetbalcultuur; een krakkemikkig stadion, vele hekken afgetopt met prikkeldraad en negentig minuten passievol gezang. Een aantal leden van de ‘Garra Blancas’ hebben zich met gezichtsbedekking verschanst bovenop de de rijkelijk versierde hekken. Hierin hangen vele doeken met onder andere portretten van overleden leden. De ambiance is grimmiger dan bij Catolica en Universidad. Zeker wanneer Huachipato de vroege achterstand weet om te buigen naar een 1-2 voorsprong.
Het vervolg van de wedstrijd
Een handjevol meegereisde fans rent en springt door het uitvak, maakt uitdagende gebaren, maar zijn niet te horen vanwege het oorverdovende gezang van de thuisclub. Het zwart-witte leger gooit het gas open en breekt hiermee een lans voor het elftal. Je voelt dat de aanmoedigingen overslaan naar de spelers. Het team speelt vervolgens de laatste 20 minuten alles of niets en dit resulteert uiteindelijk in de verdiende gelijkmaker. De aanhang tuimelt over elkaar én de zwarte-witte stoeltjes. Colo-Colo blijft doordrukken, maar de winnende treffer blijft uit. De wedstrijd eindigt in een 2-2 gelijkspel.
Na het laatste fluitsignaal maken we onszelf vluchtig uit de voeten. Wanneer de scheidsrechter voor de laatste keer op zijn fluit blaast, betekent dit voor de politie alarmfase één. De hoge muren om het stadionterrein heen worden continu verlicht door lampen van patrouillerende politieautos die gemonteerd zijn op de autospiegels. Met versnelde pas proberen we in het vizier te blijven van zo’n lamp en bereiken we uiteindelijk het metrostation. We halen opgelucht adem en kijken met de stadionlampen in onze horizon, voldaan terug aan dit gedenkwaardige bezoek aan de meest besproken voetbalclub van Chili.