Gepubliceerd op: In de Hekken
Club Deportivo Universidad Católica is opgericht door leden van de katholieke universiteit in Santiago en behoort samen met Colo Colo en Universidad de Chili tot de drie grootste clubs van Chili. De club heeft in de loop der jaren een verdienstelijke palmares opgebouwd en floreert momenteel in de nationale competitie. De blauw-witte formatie werd in 2018 kampioen en staat ook dit seizoen weer triomfantelijk met een straatlengte voorsprong bovenaan. Rond de eeuwwisseling zorgde Wim Rijsbergen voor een Nederlandse tintje door eerst een jeugdteam te trainen om daarna het eerste elftal onder zijn hoede te nemen.
Cruzados, zoals de afkorting van de club luidt, speelt zijn thuiswedstrijden in Estadio San Carlos de Apoquindo. Een bescheiden, maar fraai blauw-wit gekleurd stadion in het oosten van Santiago. Het stadion biedt plaats aan zo’n 14.000 toeschouwers en ligt aan de voet van de Andes. Dit levert prachtige vergezichten op. Zowel in, als rondom het stadion. Estadio San Carlos de Apoquindo is gelegen in de wijk Las Condes. Deze wijk staat bekend als één van de betere buurten van Santiago en deze ligging zegt direct iets over de identiteit van de club.
Het imago van de Barra Bravas (harde kern)
Cruzados is namelijk het thuis van de welgestelde voetballiefhebber uit Santiago en de Barra Bravas hebben, in tegenstelling tot de twee andere rivalen uit de stad, een relatief braaf imago. Toch bezorgen de Barra Bravas de club geregeld kopzorgen en zijn ongeregeldheden geen uitzondering. Diverse malen eindigt een wedstrijd in een massale vechtpartij met de politie (altijd met zwaar geschut aanwezig) op de tribune. Een treurig dieptepunt werd bereikt in 2006 toen er een jongen van de club werd neergestoken in de exclusieve bar van de harde kern tijdens een onderlinge ruzie.
Ondanks deze incidenten zijn de hoge hekken achter de goal een aantal jaren geleden weggehaald, waardoor de Barra Bravas vrij zicht hebben op het veld. Er valt over te discussiëren of dit een sfeerverhogende maatregel is. Fanaticos van de thuisclub hebben hierdoor weer vrij baan om bij een corner de tegenstander te bekogelen. Door bij de hoekvlag een ‘mannetje’ met een grote parasol te posteren, wordt de bezoekende club beschermt tegen rondvliegende Chileense Pesos.
Een bekende Barra Brava is Nicolás Castillo. Een Chileens international die met zijn cv het bestaan van een voetbalnomade verraadt. De vleugelaanvaller debuteerde als kind van de club in het eerste elftal en verdiende daarmee een transfer naar Club Brugge. Via onder meer de Serie A en de Bundesliga streek hij neer in Mexico. Toch is hij zijn oude club niet vergeten. Wanneer hij kan, bezoekt hij een wedstrijd op zijn favoriete plek achter de goal en schildert hij net zoals vroeger weer bandieri’s.
Rivalen uit Santiago
De grote rivaliteit met Colo Colo en Universidad de Chile heeft uiteraard geresulteerd in de nodige bijnamen. Zo wordt in het mannelijke Latijns Amerika vaak verwezen naar het vrouwelijke geslacht om de tegenstander te irriteren. Colo Colo wordt om die reden bejegend als ‘Las Zorras’, oftewel beoefenaars van het oudste beroep ter wereld. Universidad staat bekend als ‘Las Madres’, wat moeders betekent en Cruzadores als ‘Las Monjas’, vrij vertaald: de nonnen. Dit naar aanleiding van het vermeende brave imago.
De bijnaam ‘de nonnen’ is ook een verwijzing naar het religieuze karakter van Cruzadores. Het katholieke geloof zit verweven in de naam, het logo en ook in de liederen. Dat de strijdleus ‘’We zijn niet God, maar we zijn overal’’ luidt, mag dus geen verrassing heten. De gehele wedstrijd speelt ‘La Banda del Mumo’ onverstoorbaar door met eindeloze ritmische klanken, met hier en daar een knipoog naar het katholicisme. La Banda houdt daarmee het gehele stadion warm op koude wedstrijddagen.
De wedstrijd van Cruzados
Cruzados speelt vandaag op zo’n frisse namiddag tegen CD O’Higgins uit Rancagua. De wedstrijd blijkt uitverkocht en we krijgen de mededeling dat we niet naar binnen kunnen. Een rondje om het stadion en op goed geluk de juiste mensen aanspreken doet echter wonderen. Begin over Nederland en ‘good old’ Wim Rijsbergen en de deuren staan plots wagenwijd open. Bij hoge uitzondering mogen we plaatsnemen op de hoofdtribune met uitstekend zicht op de korte zijdes.
De Barra Bravas zingen er ondertussen op militante wijze lustig op los met hun uitgebreide repertoire. Onder de bezielende leiding van ‘La Banda del Mumo’ staat de tribune geen moment stil en slaan de songs over naar de lange zijdes. Na 90 minuten staat nog steeds de brilstand op het bord en ondanks een rommelig slotoffensief komt daar geen verandering meer in. De wedstrijd eindigt in een teleurstellende bloedeloze 0-0 en het blauw-witte leger maakt zich met een lang gezicht uit de voeten, terwijl de zon zich langzaam verstopt achter de bergen.