Gepubliceerd: In de Hekken
Vandaag staat de kwartfinale van de Copa de Chile op het programma waarin Club Universidad de Chile het thuis opneemt in de returnwedstrijd tegen Cobresal. De heenwedstrijd eindigde in een 3-1 overwinning voor het nietige Cobresal. Laatstgenoemde club komt uit het mijndorpje El Salvador waar welgeteld zo’n 7000 Chilenen wonen. Voor Universidad de Chile staat er, naast een halve finaleplaats, een hoop op het spel. De club staat tien wedstrijden voor het einde van de competitie, stijf onderaan en moet vrezen voor degradatie. De aanhang ziet in de beker een laatste strohalm om het seizoen nog enigszins kleur te geven. Genoeg ingrediënten voor een hete bekeravond in Estadio Nacional.
We besluiten vroeg de metro te pakken naar het stadion om de sfeer te proeven, wat beelden te schieten en een wedstrijdkaartje aan te schaffen. We blijken niet geleerd te hebben van een eerder bezoek bij stadsgenoot Club Deportivo Universidad Católica; er is geen stadionverkoop. Chili kent nog veel armoede, maar is daarnaast ook één van de meest moderne landen van Zuid-Amerika. Wedstrijdkaartjes kunnen uitsluitend online worden aangeschaft. Dan maar opzoek naar een handelaar. Die blijkt in ‘Fidel’ snel gevonden.
Voor 30% van het openingsaanbod tikken we uiteindelijk twee wedstrijdkaartjes op de kop en lopen we richting de ingang met Fidel in ons kielzog. Gezegend met een opvallend loopje vertelt onze nieuwe vriend terloops dat hij een schurfthekel heeft aan Colo Colo en nog steeds baalt van het ‘’onterechte’’ verlies in de superclasico van twee weken geleden. Deze kraker eindigde in een 3-2 overwinning voor de aartsrivaal en stond volgens goed Chileens gebruik bol van de overtredingen met bijbehorende kaartenregen.
Een onneembare vesting?
Terug naar vanavond. Het stadion binnenkomen is makkelijker gezegd dan gedaan. Estadio Nacional lijkt beter bewaakt dan de Penitentiaire Inrichting in Vught. Na de vele ongeregeldheden in de afgelopen jaren heeft de politie grondige maatregelen afgedwongen. Kaarten worden verkocht op naam en paspoortnummer. Fidel blijkt inmiddels gevlogen en onze eigen paspoorten hebben we om veiligheidsredenen maar thuis laten liggen. Na vele smeekbedes en evenveel ‘’No, señores’’ van een narrige en overijverige steward, zien we op een onbewaakt moment kans om langs de beveiliging te glippen. Yes, binnen!
Het gebied mag dan vergeven zijn van de beveiliging, een drone op het stadionterrein laten opstijgen naast een handjevol militairen is klaarblijkelijk geen probleem. We schieten een aantal plaatjes en nemen plaats aan de noordzijde, waarbij opvallend weinig stoeltjes nog bezet zijn. Tot vijf minuten voor aanvang van de wedstrijd lijkt het alsof we een wedstrijd in Qatar bezoeken, maar dan ineens bestuiven duizenden Chilenen met een hoop bombarie de tribunes. Het stadion is binnen mum van tijd voor zo’n driekwart gevuld.
De support tijdens de wedstrijd
Vanaf minuut één staat het blauwe leger achter het team en schreeuwt het Universidad naar een snelle 1-0 voorsprong. Voor ‘Los De Abajo’ (Degene van beneden), de harde kern die wortel heeft geschoten in de zuidzijde van het stadion, reden genoeg om een tandje harder te zingen. De thuisclub heeft immers nog twee goals nodig om door te stoten naar de volgende ronde. De klassieker ‘’Tu eres mi vida’‘ (Je bent mijn leven) en het aanstekelijke ‘’Soy de abajo’’ (Ik ben van beneden) komen ritmisch en luidkeels voorbij. Na het bezoek aan Club Deportivo Universidad Católica valt op dat alles en iedereen hier meezingt en het voelt daarom een tikkeltje fanatieker dan de andere grootmacht uit Santiago. Op ons vak na..
Het gehele vak waar wij zitten klinkt alsof het last heeft van een poliep. Het is niet bijster goed gevuld en oogt appelig. Maar ineens duikt in onze ooghoek Fidel op en begint hij met typische Zuid-Amerikaanse handbewegingen mee te zingen met de rest van het stadion. Hij lijkt een roepende in een woestijn, maar met zijn besmettelijke gebaren zweept hij de rest van het vak op en krijgt daarmee uiteindelijk iedereen mee. Hij heeft de schone taak op zich genomen om het laatste ontbrekende vak mee te laten zingen, die hij met verve vervult.
Een echte bekeravond
Cobresal wordt overrompeld en Universidad scoort na een fraaie aanval de 2-0 binnen. Het stadion ontploft en ruikt de halve finale. De support gaat onverminderd door tot aan de rust. Na de thee is het wederom eenrichtingsverkeer, zowel op het veld als op de tribunes. Toch is het Cobresal dat met een fraai, maar ogenschijnlijk houdbaar schot, de luizige 2-1 maakt. De honderd meegereisde ‘mijnwerkers’ klimmen in de hekken en zijn voor het eerst hoorbaar vanavond. ‘Los de Abajo’ beseft dat een uitschakeling op de loer ligt en lijkt er daarom nog een paar octaven bij te gooien.
Zo schreeuwt het hele stadion met songs als ‘’Dale León’’ (Come on Leeuw) en ‘’Siguiendo al bulla’’ (Volg het lawaai) het elftal naar een apotheose. In de tachtigste minuut wordt de 3-1 binnengetikt en een minuut voor tijd de bevrijdende 4-1 gescoord. Een eclatante overwinning en met deze eindstand plaatst Universidad zich na een enerverende wedstrijd voor de halve finale van de beker. Er barst een waar volksfeest los, dat tot ver na het fluitsignaal doorgaat. De aanhang is uitzinnig en verlaat zingend en opgetogen het stadion, hopende dat deze overwinning een opmaat is naar op zijn minst lijfsbehoud.